Γεννήθηκε στο Σνόουχιλ του Λονδίνου στις 30 Δεκεμβρίου το 1886. Ο πατέρας του ήταν ο Φίλιπ και η μητέρα του η Ελίζα. Ήταν το πέμπτο σε σειρά παιδί από τα έξι1 της οικογένειας του. Για τον ίδιο η ημερομηνία γέννησης του ήταν αρκετά σημαντική. Μικρός είχε το παράπονο ότι τα γενέθλια του έπεφταν πολύ κοντά στα Χριστούγεννα και έτσι η οικογένεια του δεν είχε την οικονομική ευχέρεια να του κάνει δύο δώρα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Πολύ αργότερα στη ζωή του είπε στον φίλο του και αποκρυφιστή Κένεθ Γκράντ πως δεν μπορούσε να θυμηθεί αν γεννήθηκε τις τελευταίες μέρες του 1886 ή τις πρώτες του 1887. Το γεγονός αυτό αντικατοπτρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ίδια του την ζωή και τον συνδέει με τον διπρόσωπο θεό Ιανό των Ρωμαίων, που με το ένα πρόσωπο βλέπει προς τα εμπρός και με το άλλο προς τα πίσω. Κατά τις απαρχές της λατρείας του ο Ιανός λατρευόταν με την έναρξη κάθε νέου μήνα και αργότερα την πρώτη μέρα του Ιανουαρίου. Ο Σπέαρ, όπως άλλωστε και αρκετοί καλλιτέχνες, σπάνια βρισκόταν συνειδητά στο παρόν, αλλά περιπλανιόταν συνεχώς στο χωροχρόνο. Από την μια ένιωθε έντονη νοσταλγία για το παρελθόν και αυτό είναι φανερό από τις αντίκες που μανιωδώς συνέλεγε και από την άλλη ήταν και οραματιστής, κάποιος πολύ πιο μπροστά από την εποχή του.
Όταν ήμουν νεαρός η «Ντέιλι Μέιλ» ανακοίνωσε ότι ο υιός ενός αστυνομικού, σε ηλικία δεκαεφτά χρονών, πέτυχε στο να συμπεριληφθεί μια ζωγραφιά του στην έκθεση της Βασιλικής Ακαδημίας. Επιπλέον, είχα ήδη δει κάποια από τα ασυνήθιστα σχέδια του Ώστιν Σπέαρ (σωματώδεις γυναίκες με κεφάλια αρσενικών ελαφιών ή τριχωτούς αρχάνθρωπους ή παράξενα αμαλγάματα πρωτόγονης μαγείας και πρωτόγονης σεξουαλικότητας) και είχα μεγάλο θαυμασμό για την δύναμη και την ιδιαιτερότητα της τεχνοτροπίας του.
Αν και πολλά έχουν γραφτεί για τον Ώστιν Όσμαν Σπέαρ, τον καλλιτέχνη και τον μάγο, η ψυχολογική επίδραση του έργου του μέχρι τώρα φαίνεται να έχει τραβήξει ελάχιστη προσοχή. Αφήνοντας κατά μέρος για την ώρα την θεσπέσια τέχνη του ή τα εξαιρετικά του πορτραίτα με την ποιητική τους δύναμη, θα εστιάσουμε στα συμβολικά και μαγικώς εμπνευσμένα σχέδια του Σπέαρ, πολλά από τα οποία θα πρέπει να ερμηνευτούν μέσα από το πρίσμα του συγγραφικού του έργου. Σύμφωνα με την σύγχρονη ψυχολογία του βάθους, το ανθρώπινο ασυνείδητο μυαλό εκφράζεται μέσα από εικόνες, μεταφορές και σύμβολα1, παρά με λέξεις ή περιεχόμενα συγκεκριμένου νοήματος. Τα όνειρα φυσικά, με τα οποία όλοι είμαστε εξοικειωμένοι, είναι ένα παράδειγμα των συμβολικών εκφράσεων του ασυνειδήτου και σύμφωνα με σύγχρονα μοντέλα του ανθρώπινου ψυχισμού δεν λαμβάνουν χώρα μόνο κατά την διάρκεια του ύπνου, αλλά συνεχίζουν και κατά την διάρκεια της ημέρας κάτω από την ξύπνια συνείδηση αν και σπάνια το αντιλαμβανόμαστε. Ο ψυχολόγος και συγγραφέας Τζέιμς Χίλμαν το έχει πάρει ακόμη πιο πέρα, ισχυριζόμενος ότι το κάθε άτομο φαίνεται να ξαναζεί κάποιο αρχετυπικό δράμα από αρχαίες μυθολογίες, που υπερισχύει ως ένα κυρίως θέμα το οποίο υποβόσκει στην ζωή του ατόμου. Αυτά τα στρώματα υπάρχουν μέσα στα βάθη του ασυνειδήτου μας και μορφοποιούν την συνεχή ονειρική κατάσταση με το να διαδραματίζουν ξανά το αντίστοιχο μυθολογικό θέμα. Πέραν εξωτερικών παραγόντων όπως η ατομική εμπειρία, η κοινωνική αλληλεπίδραση και η μόρφωση που συγκροτούν την ανθρώπινη προσωπικότητα, η συνείδηση σαν σύνολο αντιπροσωπεύει σε βαθύτερο επίπεδο μια ή περισσότερες αρχέτυπες μορφές2. Οι μύθοι λοιπόν είναι κάτι περισσότερο από απλά παραμύθια από το μακρινό παρελθόν της ανθρωπότητας, αποτελούν μια ζωντανή πραγματικότητα στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου. Η μυθολογία είναι χωρίς αμφιβολία ένα σημαντικό θέμα που επαναλαμβάνεται συχνά στο έργο του Σπέαρ και στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε ποια αρχέτυπα φαίνεται να είχαν μια ιδιαίτερα δυνατή επίδραση στην ζωή του ως καλλιτέχνη.
Εισαγωγή
Το βιβλίο “The Book of Pleasure” περιγράφει το μαγικό σύστημα του Σπέαρ και τις φιλοσοφικές του βάσεις. Σε αυτό εισάγει κάποιο απόλυτο με την ονομασία «Κία» (ανάλογο με το «Τάο», το καβαλιστικό «Ανεκδήλωτο», ή το «Πλήρωμα» του Γιούνγκ) από το οποίο πηγάζει ολόκληρη η δημιουργία, διαμέσου μιας διαδικασίας διάθλασης μέσα από την αρχή της δυαδικότητας: αντιλαμβανόμαστε για παράδειγμα, το μαύρο και το άσπρο διότι εκδηλώνονται ως ένα πολωμένο ζεύγος. Μέσα στο Κία υπάρχουν μόνο δυνητικά, όντας χωρίς διάκριση και έτσι ανεκδήλωτα. Είναι ξεκάθαρο από άλλα κείμενα του ότι ο Σπέαρ ήταν εξοικειωμένος με την πραγματεία του Μποέμε «Περί Υπεραισθησιακής Ζωής», όπου ο μαθητής ρωτάει τον δάσκαλο πώς μπορεί να γνωρίσει αυτή την υπεραισθησιακή ζωή και του απαντά «όταν θα μπορείς να ρίξεις τον εαυτό σου μέσα σε ΕΚΕΙΝΟ, που στο οποίο κανένα πλάσμα δεν διαμένει, έστω και αν πρόκειται για μια μόνο στιγμή...»
Το ακόλουθο άρθρο είναι μια εισαγωγή στο βιβλίο του Σπέαρ “The Book of Pleasure”. Γράφτηκε ως παράρτημα στο ανέκδοτο βιβλίο “Uncle Ramsey’s Bumper Book of Magick Spells”, μετά δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο τέταρτο τεύχος του αποκρυφιστικού περιοδικού “Agapé”, στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και αργότερα σε ελαφρώς τροποποιημένη μορφή για το “The Sorcerer’s Apprentice” έκδοση του “The Collected Works of Austin Osman Spare”, προσθέτοντας ένα υστερόγραφο στην πρωτότυπη έκδοση. Το δοκίμιο θεωρείτο για αρκετό καιρό η καλύτερη διαθέσιμη εισαγωγή για τις μαγικές θεωρίες του Σπέαρ.
Το άρθρο συνοψίζει το βιβλίο “The Book of Pleasure”, βοηθώντας τον αναγνώστη να βρει το δικό του δρόμο μέσα από τον μάλλον δύσκολο γραπτό λόγο του Σπέαρ. Επίσης, κάνει παραλληλισμούς με άλλα βοηθητικά κείμενα. Για μια πιο εκτενή αναφορά περί πρακτικής εργασίας με σφραγίδες κτλ. συνιστώ δύο εξαίσια βιβλία: Το “Liber Null” του Πήτερ Κάρολ και το “The Book of Results” του Ρέι Σέργουϊν. [Από τότε που γράφτηκαν αυτά εκδόθηκαν και άλλα σχετικά βιβλία].
